به گزارش هموار کنکور،
در دنیای امروز و در عصر تکنولوژی و سرعت و صنعت، انسانیت همان قطعه ی گم شده از پازل زندگی ماست.
به همین دلیل است که علوم انسانی یکی از بهترین علومی است که می توان آموخت.
به امید اینکه انسان باشیم.
به گزارش هموار کنکور، با انقلاب صنعتی و روی کار آمدن پیشرفت های روز افزون بشر در امر تکنولوژی،
خیلی ها گمان می کردند که این جهان به دهکده ای کوچک تبدیل شده و تمامی فاصله ها از میان می رود.
اما دیری نپایید که بشر دریافت که اصلا این گونه نیست!
چرا که تمام پیشرفت ها، ابزار های ارتباطات جمعی، رسانه ها و …
هرگز نمی توانند جای آن کسی را که باید باشد و نیست پر کنند.
و اینگونه شد که انسان،
به یک زندانی در میان میله ها و دیوار های نامرئی تکنولوژی ساخت دست خود تبدیل گشت.
و کم نیستند زنان و مردان تنهایی که
دور تا دورشان را ابزار های پیشرفته ارتباطات جمعی، رسانه ها و فضای مجازی و … پر کرده است.
اما دریغ از یک همدل!
اینجاست که نیاز روز افزون به وجود کسی که بدون قصد و غرض،
همچون دوستی قابل اطمینان و مهربان، پای حرفهای ما بنشیند،
با ما همدلی کند و ما را همانگونه که هستیم بپذیرد، احساس می شود.
در همین راستا، متخصصان علوم انسانی
به فکر ایجاد یک رشته جدید و مخصوص به نام مشاوره افتادند.
تا راه گشایی باشد برای آنانکه در هیاهوی دنیا راه گم کرده اند
و روزنه نوری در تاریکی های انزوای آدمیان.
به گزارش هموار کنکور، برخی از انسان ها برای برتر بودن هر کاری می کنند و هر هزینه ای را می پردازند.
خود را با جدید ترین مدهای روز دنیا هماهنگ می کنند،
به صدها کلاس آموزش موسیقی، نقاشی، زبان های خارجی و … می روند،
خانه و ماشین و دکوراسیون منزلشان را هر سال به روز رسانی می کنند،
تمام دنیا را زیر پا گذاشته و به هر نقطه ای از این جهان خاکی و حتی کره های دیگر سر می زنند.
اما دریغ از اینکه کمی انسانیت بیاموزند. ته ته وسعت دید آنها همان نوک بینی شان است!
برای برتر بودن، به هیچ کدام این ها نیازی ندارید.
فقط کافیست که انسان باشید و انسان وار و شریف زندگی کنید.
انسانیت به تنهایی گرانبها ترین دارائی دنیاست و زیبنده ترین آرایش و فاخر ترین پوشش.
و اینجاست که خواهیم فهمید بهترین و کامل ترین دین همان انسانیت است
و انسانیت و کمال را خداوند در قرآن کریم به رخ می کشد،
آنجا که می فرماید تنها ملاک برتری انسان برهم، نه رنگ و نژاد است، نه قوم و قبیله و نه جاه و مقام،
بلکه تقوا است و ایمان و بس!
و تقوا داشتن اوج انسانیت است در این جهانی که به سوی غیر انسانی شدن پیش می رود.
«حال که ما آموخته ایم در هوا مانند یک پرنده پرواز کنیم و در دریا همچون یک ماهی شنا کنیم،
تنها یک چیز باقی مانده است که بیاموزیم و آن اینکه همچون یک انسان بر روی زمین زندگی کنیم!»
جرج برنارد شاو
همیشه در دوران تحصیلات راهنمایی و پیش از انتخاب رشته،
وقتی حرف از علوم انسانی زده می شد
با خود می گفم نه، من باید یک رشته مهندسی و خیلی سطح بالاتر را بخوانم.
علوم انسانی رشته دانش آموز ممتازی مثل من نیست!
و همین بود که رشته مهندسی کامپیوتر را انتخاب کردم.
اما دیری نپایید که فهمیدم این راه آن راهی نیست که می خواستم و با روح و جان من اجین نمی شد.
برنامه نویسی آموختم، طراحی گرافیکی را یاد گرفتم،
طراح سایت شدم و تمام زیر و بم این رشته را از بر کردم
و تا مقطع کارشناسی با بهترین نمرات پیش رفتم،
اما در آخر به همان راهی که باید از اول می رفتم بازگشتم.
چرا که “هر کسی کو دور ماند از اصل خویش، باز جوید روزگار وصل خویش”
کامپیوتر و هرچه مربوط به آن بود را آموختم،
اما هرگز با آن ارتباط برقرار نکردم.
چرا که زبان آن زبان ماشین بود نه زبان انسان.
این علم، علم انسانی نبود و من سرشار از احساس و عاطفه را راضی نمی کرد.
نهایت استعداد من در مهر ورزی بود. ارتباط با انسان ها بخصوص کودکان مرا سرزنده می کرد.
پای درد دل و محرم اسرار دوستانم بودم و مشاوری خستگی ناپذیر برای همه مشکلاتشان.
دیری نپایید که ذاتم مسیر خود را یافت
و من سر از دنیای تحقیقات و مقالات روان شناسی، علوم تربیتی و مشاوره در آوردم
و سر انجام تصمیم گرفتم به این راه بیایم و علمی را انتخاب کنم که علم انسان است و زبان آن زبان انسانیست.
مشاوره علم ارتباط و دوستی با انسان هاست و این همان راهیست که من همیشه به دنبالش بودم.
هرچند همیشه از مهندس شدنم راضی و خوشحالم چرا که اگر روحم را ارضا نکرد،
اما حس غروری مثبت و شیرین به من عطا کرد.
چون من در قبال آنهمه استعداد و توانایی که خداوند در وجودم به ودیعه گذاشته بود مسئول بودم
و باید برایش کاری می کردم. دانستن آن علم ماشینی هم برایم فواید خاص خود را داشت
و در آینده نیز خواهد داشت.
حال من می توانم یک مشاور، یک معلم و یک استاد مهندس بشوم و این زیباست. ^_^
همیشه در زندگی به دنبال این بودم که به طریقی برای دیگران مفید باشم.
ببخشم، مهربانی کنم و دست گیری نمایم.
دوست داشتم آنقدر داشته باشم که در کنار آسایش خودم، برای دیگران نیز رفاه فراهم نمایم.
باری از دوش کسی بردارم، غمی از چهره ای بزدایم و لبخند بر لبی بنشانم.
آرزوی دیرینه من انسانیت را با تمام و کمال داشتن بود.
بعد از سال ها دریافتم، اگر آنقدر از مال دنیا ندارم که ببخشم، می توانم از محبتم به دیگران هدیه کنم.
سرمای خانه ای را نتوانستم گرم نمایم، دل سردی را گرما ببخشم.
نان شب نتوانستم بدهم لااقل نان بری نکنم.
و این خود برای انسانیت کافیست.
چرا که به برخی آدمها باید گفت: “مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان”